ΜΕΓΙΣΤΗ ιεροσυλλία κατα του ΞΕΝΙΟΥ ΔΙΟΣ και του ΘΕΣΜΟΥ αυτού.

Ειδικά όλοι οι 12θεϊστές, επιβαρύνονται με την ΟΛΗ ευθύνη αυτήν
και δεν θα ξεχαστεί τόσο εύκολα, γιατι αφήσαν άλλους τόσο άνετα
να βεβηλώσουν τους 12 θεούς και τους θεσμούς αυτών! Ιερόσυλλοι!

Μετά έρχεται ο θείος Ναιμ Ελγαντουρ ο πρόεδρος μουσουλμανικης
κοινοτητος "ελλάδος" ο οποίος ως "φιλοξενούμενος" στην Ελλάδα,
παντρεμένος με Ελληνίδα η οποία και υπερήφανα ασπάστηκε την
δική του πίστη (Συνέντευξη στην Τατιάνα Στεφανίδου) και ο οποίος
ΤΩΡΑ στρέφεται ΕΝΑΝΤΙΟΝ της χώρας που τον "έσωσε" απο την
κρεμάλλα και το εκτελεστικό απόσπασμα της Αιγύπτου και όποιος
ξέρει καλλύτερα για άλλον λόγο και αιτία, ας μας πληροφορήσει.

Τέλος, ακολουθούν της αυτής ευθύνης οι πληρωμένοι "χομπίστες
και ανθρωπιστές" που χρησιμοποίησαν ακόμη και αυτούς τους
Ιερούς ΘΕΣΜΟΥΣ των Αρχαίων Ελλήνων για να πείσουν εσάς τους
ΒΛΑΜΕΝΟΥΣ ΡΑΓΙΑΔΕΣ τους πάσχοντες απο ΠΡΟΓΟΝΙΚΗ ΑΜΝΗΣΙΑ
οτι όλοι οι ξένοι ανεξαρτήτως προελεύσεως και καταγωγής όλοι
τους ΥΠΑΓΟΝΤΑΙ στην "τουριστική φιλοξενία" και μάλιστα υπο του
ΙΕΡΟΥ ΘΕΣΜΟΥ ΤΗΣ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ ΤΟΥ ΞΕΝΙΟΥ ΔΙΟΣ, του ενός θεού

μας και άξιο Τέκνο Του Ενός μας Θεού ως Ελλήνων & Χριστιανών!!!

Εγώ παραθέτω παρακάτω την ετυμολογία του όρου ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ με
την ΑΛΗΘΙΝΗ σημασία του για τους αρχαίους και ΜΟΝΟΝ ΕΛΛΗΝΕΣ.
Ακολουθεί και ένα περιστατικό απο την ΙΛΛΙΑΔΑ του Ομήρου

μεταξύ ενός ΕΛΛΗΝΑ και ενός ΤΡΩΑ πολεμιστών, οι οποίοι λόγω της

ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ και της ΙΕΡΗΣ σημασίας του ΘΕΣΜΟΥ ΤΗΣ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ,
στο όνομα του ΞΕΝΙΟΥ ΔΙΟΣ με την οποία ΔΕΘΗΚΑΝ πρόγονοι τους,
αντί να σφαχτούνε ως εχθροί έξω απο τα τείχη της Τροίας,
ανταλλάξανε ΜΕ ΤΙΜΕΣ τα όπλα τους και ΑΔΕΛΦΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ.
Ο ΞΕΝΙΟΣ ΔΙΑΣ εννώνει και τιμάται ΜΟΝΟΝ τους απο ΕΛΛΗΝΕΣ,
ΒΑΡΒΑΡΟΙ και ΑΛΛΟΕΘΝΕΙΣ, αποκλείονται επειδή ΑΛΛΟΘΡΗΣΚΟΙ!

Φιλοξενία
Αυτό το λήμμα παρουσιάζει το θέμα από ελληνική οπτική γωνία ή δίνει δυσανάλογο βάρος στην ελληνική πτυχή ενός παγκόσμιου θέματος.
Προσπαθήστε να το ανασκευάσετε ή και να προσθέσετε πληροφορίες έτσι ώστε να καλύπτει πληρέστερα και περισσότερο ουδέτερα το θέμα.
Παρακαλούμε δείτε τη σχετική συζήτηση στη σελίδα συζήτησης του λήμματος.

Η φιλοξενία (ετυμολoγία από το φιλώ (= αγαπώ) + ξένος) αναφέρεται στην πράξη της περίθαλψης και φροντίδας ενός ξένου στο σπίτι κάποιοu

Ήταν θεσμός για τους αρχαίους να υποδέχονται και να περιποιούνται τους ξένους στο σπίτι τους. Πίστευαν ιδιαίτερα στην ιδέα της φιλοξενίας και την θεωρούσαν ηθικό χρέος και ιερό κανόνα των θεών (προστάτης ο Ξένιος Ζευς). Γι' αυτό και οι ξένοι, ως σταλμένοι από τους θεούς, θεωρούνταν πρόσωπα ιερά, τιμημένα και σεβαστά.

Αυτή η αντιμετώπιση των ξένων ξεκίνησε από την πίστη ότι οι ίδιοι οι θεοί, μεταμορφωμένοι, τους επισκέπτονταν για να ελέγξουν ποιοι άνθρωποι τηρούν τους θρησκευτικούς κανόνες και υπακούν στους νόμους και ποιοι όχι (υβριστές). Επιπλέον, ο τρόπος ζωής των Ελλήνων (ταξίδια, εμπόριο, πόλεμοι) είχε αποτέλεσμα να βρίσκονται στους δρόμους, σε ξένους τόπους, με μεγάλη ανάγκη για στέγη , βοήθεια ή προστασία. Με το θεσμό, λοιπόν, της φιλοξενίας, έβρισκαν και οι ίδιοι αυτά που ζητούσαν. Εξάλλου, οι ξένοι ήταν καλοδεχούμενοι, γιατί ήταν για πολλούς η μόνη επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο και πηγή πληροφοριών λόγω της έλλειψης μέσων επικοινωνίας.

Σε απόσπασμα του Θουκυδίδη (Περικλέους Επιτάφιος), ο Περικλής αναφέρει ότι οι Αθηναίοι διατηρούσαν την πόλη τους ανοικτή σε όλους, δεν έδιωχναν τους ξένους και δεν τους εμπόδιζαν να γνωρίσουν τον πολιτισμό της Αθήνας. Mε τον όρο «ξένοι», ο Περικλής εννοεί τους υπόλοιπους Έλληνες, πλην των Αθηναίων και όχι τους αλλοεθνείς. Oι μέτοικοι στην Αρχαία Αθήνα ήταν Έλληνες από άλλες πόλεις και όχι αλλοεθνείς (βάρβαροι, κατά την αρχαία ελληνική ορολογία)
Οι ηθικές υποχρεώσεις της φιλοξενίας ήταν

    Να προσφέρεται σε κάθε περαστικό, ανεξάρτητα από την κοινωνική του θέση, την οικονομική του κατάσταση ή         την πολιτική του θέση.
    Να αντιμετωπίζονται όλοι με τον ίδιο σεβασμό.
    Να μην σηκώσουν ποτέ όπλα ο ένας ενάντια στον άλλο (ξενιστής – ξένος). Η υποχρέωση αυτή δέσμευε και τους        απογόνους τους.

Οι υλικές υποχρεώσεις ήταν

    Να υποδεχτούν και να περιποιηθούν τον ξένο.
    Να του προσφέρουν γεύμα.
    Να του προσφέρουν λουτρό και ύπνο
    Στο τέλος της παραμονής του να τον αποχαιρετήσουν με ευχές και δώρα (ξένια δώρα). Έτσι ο οικοδεσπότης     (ξενιστής) κι ο φιλοξενούμενος (ξένος) συνδέονταν με δεσμούς φιλίας, που κληρονομούνταν και στους απογόνους     τους.

------------------------------------------------------------------------------------------------
ΔΙΟΜΗΔΗΣ ΚΑΙ ΓΛΑΥΚΟΣ:
Η ΔΥΝΑΜΙΣ ΤΗΣ ΦΙΛΙΑΣ ΕΚ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ.
«…Έγχεα δ’ αλλήλων αλλεώμεθα καί δι’ ομίλου.
Πολλοί μέν γάρ εμοί Τρώες κλειτοί τ’ επίκουροι,
κτείνειν όν κε θεός γε πόρη καί ποσσί κιχείω,
πολλοί δ’ αύ σοί Αχαιοί εναιρέμεν όν κε δύνηαι.
Τεύχεα δ’ αλλήλοις επαμείψομεν, όφρα καί οίδε
γνώσιν ότι ξείνοι πατρώϊοι ευχόμεθ’ είναι.
Ώς άρα φωνήσανται, καθ’ ίππων αΐξαντε,
Χείράς τ’ αλλήλων λαβέτην καί πιστώσαντο…»

«…Τα ακόντια ενός εκάστου ας αποφεύγουμε και κατά την ομαδικήν σύγκρουσιν.
Διότι πολλοί είναι δι’ εμένα Τρώες και ένδοξοι επίκουροι,
διά να σκοτώσω, όποιον ο θεός εμπρός μου φέρει, ή τρέχοντας τον φθάσω,
αλλά κι εσύ πολλούς Αχαιούς έχεις διά να σκοτώσεις όποιον δύνασαι.
Τα όπλα λοιπόν ας ανταλλάξουμε, ώστε κι αυτοί να έχουν
γνώσιν ότι φίλοι πατρογονικοί καυχόμαστε ότι είμαστε.
Έτσι αφού εφώναξαν, κατέβηκαν από τους ίππους,
έδωσαν μεταξύ τους τα χέρια και ορκίσθηκαν πίστιν…»
(Ιλιάς, Ραψωδία Ζ΄ 226 – 233).

Μία από τις ισχυρότερες σχέσεις, τις οποίες οι Έλληνες από τους προομηρικούς ακόμη χρόνους θεωρούσαν ως ιερήν και την ετιμούσαν και διετηρούσαν άφθαρτον δι’ αρκετές γενεές, ήταν η φιλία εκ φιλοξενίας. Και ήταν ιερή, διότι την επέβαλεν ο Ξένιος Ζεύς, και η επισφράγισίς της εγίγνετο με όρκους και ανταλλαγή δώρων, μεταξύ των προσώπων, τα οποία συνεδέοντο διά της σχέσεως αυτής.
Με περισσήν σπουδήν διεφύλασσαν την φιλίαν εκ φιλοξενίας, και ο δεσμός της εθεωρήτο το ίδιον δυνατός με τον εξ αίματος αδελφικόν δεσμόν. Ο ξένος ομοεθνής φιλοξενούμενος, ήταν ως εκ τούτου ιερόν πρόσωπον, και η ξενία, η γενναιόδωρη δηλαδή φιλοξενία του ομοεθνούς επισκέπτη, ήταν θεσμός βασιζόμενος στην πνευματικήν γενναιοδωρίαν του Έλληνος.

Ο μέγιστος επικός μας ποιητής Όμηρος περιγράφει με έμφασιν και με μεγάλην σαφήνειαν στην Ζ΄ Ραψωδία της Ιλιάδος του, μία τέτοια σχέσιν, με την οποίαν ήταν συνδεδεμένοι δύο άνδρες, αντίπαλοι στην μάχην: Ο Αχαιός Διομήδης, στρατηγεύων στον Τρωϊκόν πόλεμον των Αργείων και ο Λύκιος, αλλά από Ελληνικήν γενεάν, Γλαύκος, ο οποίος επολεμούσε ως σύμμαχος των Τρώων και ταγός του στρατεύματος των Λυκίων.

Πάππος του Τυδείδου Διομήδους, ήταν ο βασιλεύς της Καλυδώνος Οινεύς, ενώ ο Ιππολόχιος Γλαύκος είχε πάππον του, τον ένδοξον Εφυραίον (Κορίνθιον) Βελλεροφόντην, τον οποίον ο Προίτος, βασιλεύς του Άργους, είχεν εκδιώξει στην Λυκίαν.
Κάποτε, όταν ο Βελλεροφόντης ήταν ακόμη στην Ελλάδα, πέρασε από την Καλυδώνα, όπου ο βασιλεύς της Οινεύς, τον εφιλοξένησε στο μέγαρόν του διά είκοσι ημέρες. Η φιλοξενία αυτή τους έδεσε με φιλικούς δεσμούς, οι οποίοι πιστοποιήθηκαν με την ανταλλαγήν δώρων. Ο Οινεύς είχε χαρίσει στον Βελλεροφόντη μία πολύτιμον ερυρθρόχρυση ζώνην, και ο Βελλεροφόντης προσέφερε στον Οινέα χρυσόν κύπελλον με δύο χειρολαβές, και το οποίον μετά τον θάνατον του πατρός του Τυδέως, το εκληρονόμησεν ο Διομήδης.

Οι δύο αντίπαλοι, Διομήδης και Γλαύκος βρέθηκαν αντιμέτωποι στο πεδίον της μάχης, την ημέραν κατά την οποίαν ο Διομήδης με μεγάλη γενναιότητα είχε σκορπίσει τον τρόμο στις τάξεις των Τρώων, σκοτώνοντας πολλούς ένδοξους άνδρες τους και τραυματίζοντας μάλιστα ακόμη και τους θεούς Αφροδίτην και Άρη, οι οποίοι είχαν αναμειχθεί στην μάχην!

Καθώς ετοιμαζόταν διά να μονομαχήσουν, ανεγνώρισαν ο ένας τον άλλον από την προσφώνησιν,. την οποίαν συνήθιζαν να κάνουν οι αντίπαλοι πριν να εμπλακούν στον θανάσιμον αγώνα, και τότε μέσα στην σφοδρότητα της μάχης, και ενώ γύρω τους ο θάνατος έστηνε μακάβριον χορόν, διεδραματίσθη μία υπέροχη σκηνή:
Οι υποψήφιοι μονομάχοι, οι οποίοι πριν λίγο κυριευμένοι από τον οίστρον της μάχης ήσαν έτοιμοι να αλληλοσκοτωθούν, ξεπέζεψαν από τα άλογά τους, κάρφωσαν στο χώμα τα ακόντιά τους, έδωσαν σαν αδελφικοί φίλοι τα χέρια και ανανέωσαν την φιλικήν τους πίστην με μίαν πράξιν, την οποίαν πρώτην φοράν συναντά κανείς σε ενεργόν πεδίον μάχης: Αντήλλαξαν τα όπλα τους, κάτω από τα βλέμματα των αντιμαχομένων ανδρών και συνεφώνησαν να μην έλθουν ξανά αντίπαλοι σε καμία από τις μάχες του πολέμου, αλλά να στρέφουν την μαχητικήν τους ορμήν σε άλλους αντιπάλους!

Ο Διομήδης του Τυδέως και ο Γλαύκος του Ιππολόχου, οι δύο αυτοί ήρωες του Τρωϊκού πολέμου, έδειξαν με αυτόν τον υπέροχον τρόπον, τι εσήμαινε θεσμός διά τους Έλληνες και πόσην δύναμιν είχε η εκ φιλοξενίας φιλία, ώστε να επιβεβαιώνεται και να υπερνικά ακόμη και τα έντονα πάθη, τα οποία αναπτύσσονται μέσα στην ορμήν της μάχης!